SŁÓW KILKA NA TEMAT IZOLACJI, RESOCJALIZACJI  I  HEJTU

Społeczeństwo często wyraża jakieś sądy, stygmatyzuje innych, nie dysponując żadną naukową i rzetelną wiedzą w dziedzinie, o której się wypowiada. Powinniśmy nauczyć się wpierw badać jakieś zjawisko, poszerzać swoją wiedzę o nim, uczestniczyć w rzetelnych i rzeczowych dyskusjach i polemikach, by dopiero dysponując taką wiedzą, wypowiadać swoje zdanie czy też opinię o jakimś zjawisku.

Stosując    ten   przykład   możemy    zaobserwować,    jak    część    społeczeństwa,    traktuje i w jaki sposób się wypowiada, np. na temat ludzi opuszczających zakłady karne, w jaki sposób traktuje resocjalizacje, czy problem hejtu w internecie.

Obecnie jesteśmy od około tygodnia w przymusowej izolacji „#zostanwdomu”, niektórzy z nas są objęci kwarantanną, nie wychodzimy bez potrzeby z domów, w sumie to taki „areszt”. A tu słyszymy doniesienia w mediach, że ludzie i tak wychodzą z domów, uciekają z kwarantanny, nie potrafią radzić sobie z przymusową izolacją i ze stresem, choć przecież przebywają często wraz ze swoimi bliskimi. Nie są sami, tak jak skazani w pełnej izolacji od społeczeństwa.

Tych zjawisk nie można porównywać, mają całkiem inną wagę, ale powinnyśmy zwrócić uwagę na fakt, jak negatywnym zjawiskiem jest izolacja człowieka, pozbawienie go możliwości spotykania się z innymi ludźmi, jesteśmy przecież gatunkiem stadnym.

Izolacja długotrwała, np. pobyt człowieka w zakładzie karnym, w zakładzie poprawczym za popełnione                     przestępstwa, nie dawałaby żadnych skutków, bez podejmowania wobec skazanych kroków  resocjalizacyjnych.  Czyli  resocjalizacja  istnieje  i  jest  bardzo  istotna  w  powracaniu skazanych do środowiska.

Ich terapia jest połączona z wyrównywaniem deficytów społecznych i pozycji byłego skazanego         w            grupie    społecznej         i          zawodowej.    Konieczne          jest     w   ramach     diagnozy psychopedagogicznej i obserwacji zachowań skazanych, poszukiwanie u nich korzystnych zasobów osobistych takich jak: wsparcie społeczne, poczucie własnej skuteczności i wartości, optymizm, poczucie kontroli, ekspresja emocji, doświadczenia w radzeniu sobie w trudnych sytuacjach, konstruktywne sposoby radzenia sobie ze stresem, zdrowy tryb życia, racjonalne myślenie, duchowość-wiara, zaangażowanie, motywacja, orientacja prospołeczna, poczucie wartości życia, wola    życia,  mechanizmy   obronne,             jakość     zaspokajania  potrzeb            psychospołecznych, zainteresowania, wiedza i doświadczenie zawodowe, status socjoekonomiczny. Te zasoby mają nieocenione znaczenie dla każdej jednostki w konfrontacji z otaczającą rzeczywistością i są wyznacznikiem jakości życia człowieka. Resocjalizacja ma więc na celu przygotowanie skazanych do ich odpowiedzialnego życia w społeczeństwie, wypracowania poprawnych form spędzania czasu wolnego, przeciwdziałania patologiom społecznym, kształtowanie u skazanych umiejętności pozwalających  na  pełnienie  akceptowalnych  ról  społecznych  oraz    przeciwdziałanie   poczuciu  wykluczenia  i  potępienia  przez  społeczeństwo.

Stygmatyzowanie utrwala wzory dewiacyjnych zachowań, wzmacnia tożsamość dewiacyjną i utrudnia wyjście jednostki ze spirali zła. Dewiacja wtórna powodowana jest   reakcją  ze   strony społeczeństwa, nie dotyczy jedynie byłych  skazanych,  ale także osób  chorych  opuszczających szpitale, niepełnosprawnych i wielu innych odbiegających od schematu społecznego. Polega ona na degradacji, antypatii, izolacji osoby przekraczającej normy. Społeczeństwo najbardziej akceptuje jednostki  przeciętne,  wszystkie  natomiast  te,  które  odbiegają  od  przeciętności,  są  najczęściej „hejtowane”.