SŁÓW KILKA NA TEMAT IZOLACJI, RESOCJALIZACJI  I  HEJTU

Społeczeństwo często wyraża jakieś sądy, stygmatyzuje innych, nie dysponując żadną naukową i rzetelną wiedzą w dziedzinie, o której się wypowiada. Powinniśmy nauczyć się wpierw badać jakieś zjawisko, poszerzać swoją wiedzę o nim, uczestniczyć w rzetelnych i rzeczowych dyskusjach i polemikach, by dopiero dysponując taką wiedzą, wypowiadać swoje zdanie czy też opinię o jakimś zjawisku.

Stosując    ten   przykład   możemy    zaobserwować,    jak    część    społeczeństwa,    traktuje i w jaki sposób się wypowiada, np. na temat ludzi opuszczających zakłady karne, w jaki sposób traktuje resocjalizacje, czy problem hejtu w internecie.

Obecnie jesteśmy od około tygodnia w przymusowej izolacji „#zostanwdomu”, niektórzy z nas są objęci kwarantanną, nie wychodzimy bez potrzeby z domów, w sumie to taki „areszt”. A tu słyszymy doniesienia w mediach, że ludzie i tak wychodzą z domów, uciekają z kwarantanny, nie potrafią radzić sobie z przymusową izolacją i ze stresem, choć przecież przebywają często wraz ze swoimi bliskimi. Nie są sami, tak jak skazani w pełnej izolacji od społeczeństwa.

Tych zjawisk nie można porównywać, mają całkiem inną wagę, ale powinnyśmy zwrócić uwagę na fakt, jak negatywnym zjawiskiem jest izolacja człowieka, pozbawienie go możliwości spotykania się z innymi ludźmi, jesteśmy przecież gatunkiem stadnym.

Izolacja długotrwała, np. pobyt człowieka w zakładzie karnym, w zakładzie poprawczym za popełnione                     przestępstwa, nie dawałaby żadnych skutków, bez podejmowania wobec skazanych kroków  resocjalizacyjnych.  Czyli  resocjalizacja  istnieje  i  jest  bardzo  istotna  w  powracaniu skazanych do środowiska.

Ich terapia jest połączona z wyrównywaniem deficytów społecznych i pozycji byłego skazanego         w            grupie    społecznej         i          zawodowej.    Konieczne          jest     w   ramach     diagnozy psychopedagogicznej i obserwacji zachowań skazanych, poszukiwanie u nich korzystnych zasobów osobistych takich jak: wsparcie społeczne, poczucie własnej skuteczności i wartości, optymizm, poczucie kontroli, ekspresja emocji, doświadczenia w radzeniu sobie w trudnych sytuacjach, konstruktywne sposoby radzenia sobie ze stresem, zdrowy tryb życia, racjonalne myślenie, duchowość-wiara, zaangażowanie, motywacja, orientacja prospołeczna, poczucie wartości życia, wola    życia,  mechanizmy   obronne, jakość     zaspokajania  potrzeb            psychospołecznych, zainteresowania, wiedza i doświadczenie zawodowe, status socjoekonomiczny. Te zasoby mają nieocenione znaczenie dla każdej jednostki w konfrontacji z otaczającą rzeczywistością i są wyznacznikiem jakości życia człowieka. Resocjalizacja ma więc na celu przygotowanie skazanych do ich odpowiedzialnego życia w społeczeństwie, wypracowania poprawnych form spędzania czasu wolnego, przeciwdziałania patologiom społecznym, kształtowanie u skazanych umiejętności pozwalających  na  pełnienie  akceptowalnych  ról  społecznych  oraz   przeciwdziałanie   poczuciu  wykluczenia  i  potępienia  przez  społeczeństwo.

Stygmatyzowanie utrwala wzory dewiacyjnych zachowań, wzmacnia tożsamość dewiacyjną i utrudnia wyjście jednostki ze spirali zła. Dewiacja wtórna powodowana jest   reakcją  ze   strony społeczeństwa, nie dotyczy jedynie byłych  skazanych,  ale także osób  chorych  opuszczających szpitale, niepełnosprawnych i wielu innych odbiegających od schematu społecznego. Polega ona na degradacji, antypatii, izolacji osoby przekraczającej normy. Społeczeństwo najbardziej akceptuje jednostki  przeciętne,  wszystkie  natomiast  te,  które  odbiegają  od  przeciętności,  są najczęściej „hejtowane”.

Skazani są poddawani resocjalizacji, MY obecnie izolowani przymusowo w domach, także powinnyśmy korzystać  z pomocy specjalistów, jeżeli czujemy, że takowa jest nam konieczna. Ucieczka, opuszczenie miejsca kwarantanny, hejtowanie w internecie, to nie są dobre sposoby radzenia sobie ze stresem, strachem, samotnością, depresją czy podnoszeniem swojej samooceny kosztem innych osób.